Mysteriet 9075

I fjor vår, då dei første lamma kom til verda, oppdaga eg ei søye som hadde mista ulla på sidene. Dette var noko vi ikkje hadde opplevd før. Tankane starta å kverne på kva dette kunne vere. Parasittar? Ubalanse i næringsstoff? For tidleg røyting?

Bar hud på søya

Søya såg heldigvis ut til å vere i fin form, og ingen andre dyr viste teikn til det same problemet. Eg veit at både parasittar og manglar av viktige næringsstoff og mineral kan gje slike utslag. Likevel var det ikkje veldig sannsynleg at det skulle ha kome inn smitte, då øyane ligg veldig isolert, og alle hanndyr vert sett i karantene før dei slepp ut. Næringsmangel var også lite truleg, då beita er svært varierte, og av god hevd. Dyra har fri tilgang på fjøre, der dei kan finne mange viktige næringsstoff.

9075 midt i bilete

Ideelt sett skulle eg sanka ho inn for full inspeksjon, men sidan lamminga var i gong, var det svært risikabelt, og truleg ville ført til langt større skader. Å stresse flokken i lammetida kan få store konsekvensar. Vel heime var det tid for å ringe litt rundt til nokon av ekspertane eg har vore so heldig å verte kjent med. Kva kunne dette kunne vere? Fleire teoriar vart fremma, men ingen passa heilt inn. Høg feber vil dyra ofta miste ulla, men ikkje slik som dette. Ein av teoriane som kunne passe med symptoma var pelslus, noko som kan smitte via hjortedyr. På Uksnøya er det nok ekstremt sjeldan at vi får besøk av hjortedyr. I den grad dei kjem dit, reiser dei like fort, og risikoen for smitte er difor svært lav. Pelslus krev mykje behandling, noko som hadde vore utfordrande i vår driftsform, og eg håpte i det lengste at det ikkje var det som hadde funne vegen ut på øya.

Heldigvis var søya sopass tam at eg kunne lokke ho ganske nært, slik at vi fekk sjekka korleis det gjekk med ho.

Tida gjekk, og søya fekk lam, og ny ull. På sommarsankinga var eg veldig spent på korleis det gjekk med ho, og om vi kunne sjå nokon grunn til problemet. Men den gong ei. Ulla såg fantastisk ut, og vi greidde ikkje å finne noko parasittar i ulla. Ho var også i knallform og hadde fin mjelk i begge spenane. Sommaren gjekk, og til hausten var det ny inspeksjon. Ingenting å merke denne gongen heller, og søya fekk ein vinter til.

Men so, rett før lamming i vår, når bror og syster mi var ute på tilsyn, såg dei ei søye med same problem. Dei ringte meg og ga meg nummeret på øyremerkjet, og visst var det same søye som sist!

Kunne det vere at ho berre var for tidleg ute med å røyte? Kan det vere eit mentalt problem som gjer at ho nappar seg sjølv? Eg har høyrt historier om slikt frå andre. Kanskje har ho ei genetisk svakheit som gjer at ho ikkje greier å ta opp enkelte næringsstoff godt nok? Slikt kan skje, men det burde gitt utslag i vekt og hald. Enn so lenge får vi nok ikkje noko svar på mysteriet 9075, og sidan ho uansett er 8 år, vert det nok siste året på Uksnøya.

Kva er din teori? Legg gjerne igjen ein kommentar.